Romantic trees - Alberi romantici

Romantic trees,

know your eyes

perfectly.

They speak to you

without asking anything in return.

Your being in listening

is so sweet!

If only you knew

that they bloom for you,

you would be happier.

And of your smiles 

the leaves would rejoice

in the wind.

Cristiano Bartolomei

Alberi romantici,

conoscono i tuoi occhi

perfettamente.

Ti parlano

senza chiedere nulla in cambio.

Il tuo essere in ascolto

è così dolce!

Se soltanto tu sapessi

che fioriscono per te,

saresti più felice.

E dei tuoi sorrisi 

le foglie si rallegrerebbero

al vento.

C.B.

Romantyczne drzewa,

znają twoje oczy

doskonale.

Mówią do ciebie

nie prosząc o nic w zamian.

Twoje słuchanie

jest takie słodkie!

Gdybyś tylko wiedziała

że kwitną dla ciebie

byłabyś szczęśliwsza.

A z twoich uśmiechów 

liście by się radowały

na wietrze.

C.B.

 

I give you my words - Ti dono le mie parole

So that silence does not grow

in the breast,

I give you all my words,

my sweetest and most beautiful thoughts.

Do not take from me your embraces,

your caresses,

God knows how good lives

behind that hinted gaze.

Yes, you are asking me to love you

more than anything else in the world.

And you do it in a way

that takes the blood out of my heart,

which now beats with your blood.

It is useless for you to push me away,

perhaps because you know very well that I could make you cry

with all the love I am capable of.

And you are afraid of that?

Now lay your head 

on my chest

and try to forget.

I am healing your wounds

and you, without knowing it,

are healing mine. 

Cristiano Bartolomei 

Affinché il silenzio non cresca

nel petto,

io ti dono tutte le mie parole,

i miei pensieri più belli e dolci.

Non togliermi i tuoi abbracci,

le tue carezze,

Dio sa quanto bene vive

dietro quello sguardo accennato.

Si, mi stai chiedendo di amarti,

più di ogni altra cosa al mondo,.

E lo fai in un modo

che mi toglie il sangue dal cuore,

che adesso batte con il tuo sangue.

È inutile che mi allontani,

forse perché sai benissimo che potrei farti piangere

con tutto l'amore di cui sono capace.

Ed hai paura di questo?

Adesso appoggia la tua testa 

sul mio petto

e cerca di dimenticare.

Sto guarendo le tue ferite

e tu, senza saperlo,

stai guarendo le mie. 

C.B.

Aby cisza nie rosła

w piersi,

daję ci wszystkie moje słowa,

moje najsłodsze i najpiękniejsze myśli.

Nie zabieraj mi swoich objęć,

Twych pieszczot,

Bóg wie, ile dobra żyje

za tym ukrytym spojrzeniem.

Tak, prosisz mnie, bym cię kochał

bardziej niż cokolwiek innego na świecie.

I robisz to w sposób

który zabiera krew z mojego serca,

które teraz bije twoją krwią.

Odpychanie mnie jest bezcelowe,

być może dlatego, że dobrze wiesz, że mógłbym doprowadzić cię do płaczu

z całą miłością, do jakiej jestem zdolny.

I boisz się tego?

Teraz połóż głowę 

na mojej piersi

i spróbuj zapomnieć.

Leczę twoje rany

a ty, nie wiedząc o tym,

leczysz moje.

C.B.

Summer afternoon - Pomeriggio d'Estate

 

Summer afternoon.

Two white stone benches

keep vigil in the shadow of the vineyard.

In the stream

the spring moves the blades of grass,

as if they stand in the wind.

The water is cold and pure

between the fingers of a child

playing in a timeless garden.

Nature glows 

with silver reflections,

whispering words

seemingly incomprehensible.

But in the chest 

every sound acquires a 

meaning.

Peace arrives 

with its silent footsteps of moss and roots,

with its confident arms 

of branches and leaves. 

Cristiano Bartolomei

Pomeriggio d'Estate.

Due panche di pietra bianca

vegliano nell'ombra del vigneto.

Nel ruscello

la sorgente muove i fili d'erba,

come se stessero al vento.

L'acqua è fredda e pura

tra le dita di un fanciullo

che gioca in un giardino senza tempo.

La natura brilla 

di riflessi d'argento,

sussurrando parole

apparentemente incomprensibili.

Ma nel petto 

ogni suono acquisisce un 

senso,

arriva la pace 

con i suoi passi silenziosi di muschio e radici,

tra le braccia sicure 

di rami e foglie.

C.B. 

Letnie popołudnie.

Dwie białe kamienne ławki

stoją w cieniu winnicy.

W strumieniu

źródło porusza źdźbłami trawy

jak na wietrze.

Woda jest zimna i czysta

między palcami dziecka

bawiącego się w ponadczasowym ogrodzie.

Natura lśni 

srebrnymi refleksami,

szepcząc słowa

pozornie niezrozumiałe.

Ale w klatce piersiowej 

każdy dźwięk nabiera 

znaczenia.

Pokój nadchodzi 

z cichymi krokami mchu i korzeni,

z jego bezpiecznymi ramionami 

gałęzi i liści.

C.B.

Like a rose - Come una rosa

 

Like a rose,

in the shadow you stand

and live in my heart.

I breathe you,

in every beat,

drop of love

that nourishes my being.

Simple petal of light

among the contours of the night,

indelible substance,

you color the soul

and absorb sea and sky

with your eyes 

of distant star.

Cristiano Bartolomei 

Come una rosa,

nell'ombra stai

e vivi nel mio cuore.

Io ti respiro,

in ogni battito,

goccia d'amore

che nutre il mio essere.

Semplice petalo di luce

tra i contorni della notte,

sostanza indelebile,

colori l'anima

e assorbi mare e cielo

con i tuoi occhi 

di stella lontana.

C.B.

Jak róża,

w cieniu stoisz

I żyjesz w moim sercu.

Oddycham tobą

w każdym uderzeniu,

kroplą miłości

która odżywia moją istotę.

Prosty płatek światła

pomiędzy konturami nocy,

nieusuwalna substancja,

zabarwiasz duszę

i wchłaniasz morze i niebo

swoimi oczami 

odległej gwiazdy.

C.B.

Senza conoscere confini -Knowing no boundaries

Beauty of peach in bloom,

of the trees

with colorful fruits.

Soul of sky,

eyes of rainbow,

I run through the uncultivated fields

and the wind plucks 

its strings

of fresh grass.

Is this what love is?

Getting lost in the silence

of the mysterious countryside,

knowing no boundaries,

except the sky,

and the horizon,

where all visible things

stand in their place,

as in an immense picture.

I move, between reality and fantasy,

enraptured by new feelings.

The mind is a white horse,

galloping to the sea,

but I don't care,

if it will never return. 

Cristiano Bartolomei

Bellezza dei peschi in fiore,

degli alberi

con i frutti colorati.

Anima di cielo,

occhi di arcobaleno,

corro tra i campi incolti

e il vento pizzica 

le sue corde

di erba fresca.

È questo l'amore?

Perdersi nel silenzio

delle campagne misteriose,

senza conoscere confini,

se non il cielo,

e l'orizzonte,

dove tutte le cose visibili

stanno al loro posto,

come in un quadro immenso.

Mi muovo, tra realtà e fantasia,

rapito da sentimenti nuovi.

La mente è un cavallo bianco

che galoppa fino al mare,

ma non mi importa,

se non farà mai ritorno.

C.B. 

Piękno kwitnących drzew brzoskwiniowych,

drzew

z kolorowymi owocami.

Dusza nieba,

oczy tęczy,

biegnę przez nieuprawiane pola

a wiatr szarpie 

struny

świeżej trawy.

Czy to jest miłość?

Zatracić się w ciszy

tajemniczego krajobrazu,

nie znając granic

z wyjątkiem nieba,

i horyzontu,

gdzie wszystkie widzialne rzeczy

są na swoim miejscu,

jak na ogromnym obrazie.

Poruszam się między rzeczywistością a fantazją,

zachwycony nowymi uczuciami.

Umysł jest białym koniem

galopującym do morza,

ale nie obchodzi mnie

jeśli nigdy nie wróci.

C.B.

Quel giorno al mattimo - That day in the morning

 It was that day

in the morning,

as our lives flowed

in seemingly opposite directions.

What divided us?

Perhaps a moment of silence,

your eyes weeping

in my eyes.

But why is it that a farewell

is so deep and endless?

So cruel is the pain,

it has no face, it doesn't ask you

who you are, where you come from.

So poignant is love

when it becomes lack,

absence.

The gaze does not lie,

that tender light 

that ravishes my thoughts

and says to me:

For a little love

I would give my whole life.

Cristiano Bartolomei 

È stato quel giorno

al mattino,

mentre la nostra vita scorreva

in direzioni apparentemente opposte.

Cosa ci ha diviso?

Forse un attimo di silenzio,

gli occhi tuoi piangenti

nei miei occhi.

Ma perché un addio

è così profondo e infinito?

Così crudele è il dolore,

non ha volto, non ti chiede

chi sei, da dove vieni.

Così struggente è l'amore

quando diventa mancanza,

assenza.

Lo sguardo non mente,

quella tenera luce 

che rapisce i miei pensieri

e che mi dice:

io per un po' d'amore

darei tutta la mia vita.

C.B. 

C'était ce jour-là

le matin

où nos vies s'écoulaient

dans des directions apparemment opposées.

Qu'est-ce qui nous séparait ?

Peut-être un moment de silence,

tes yeux qui pleurent

dans mes yeux.

Mais pourquoi un adieu

est si profond et sans fin ?

La douleur est si cruelle,

elle n'a pas de visage, elle ne demande pas

qui tu es, d'où tu viens.

Si poignant est l'amour

quand il devient manque,

l'absence.

Le regard ne ment pas,

cette tendre lumière 

qui enchante mes pensées

et me dit:

Pour un peu d'amour

je donnerais toute ma vie.

C.B. 

To było tego dnia

rano,

kiedy nasze życia płynęły

w pozornie przeciwnych kierunkach.

Co nas podzieliło?

Być może chwila ciszy,

twoje zapłakane oczy

w moich oczach.

Ale dlaczego pożegnanie

jest tak głębokie i niekończące się?

Tak okrutny jest ból,

nie ma twarzy, nie pyta

kim jesteś, skąd pochodzisz.

Tak przejmująca jest miłość

kiedy staje się brakiem,

nieobecnością.

Spojrzenie nie kłamie,

to delikatne światło 

które zachwyca moje myśli

i mówi mi:

za odrobinę miłości

oddałabym całe swoje życie.

C.B.

Pensieri nel petto - Thoughts inside the chest

When the words don't want to come out,

they are not to blame.

What do they know 

of the thought stuck

inside the chest?

And of the images that linger,

waiting their turn?

Souls huddled 

in the darkness of the night,

have lost their freedom!

Eh, yes, too easy 

to blame the words,

when they have no meaning.

They cannot help you,

they are successions of letters,

written or spoken,

carrier pigeons,

wounded on the route

that leads to freedom. 

Cristiano Bartolomei 

Quando le parole non vogliono uscire,

non hanno nessuna colpa.

Cosa ne sanno 

del pensiero bloccato

dentro al petto?

E delle immagini che si fermano,

aspettando il loro turno?

Anime accalcate 

nel buio della notte,

hanno perso la loro libertà!

Eh, si, troppo facile 

dare la colpa alle parole,

quando non hanno senso.

Non possono aiutarti,

sono successioni di lettere,

scritte o pronunciate,

piccioni viaggiatori,

feriti sulla rotta

che conduce alla libertà.

C.B. 

Cuando las palabras no quieren salir,

ellos no tienen la culpa.

¿Qué saben

del pensamiento atascado

dentro del pecho?

Y de las imágenes que perduran,

esperando su turno?

Almas acurrucadas 

en la oscuridad de la noche

¡han perdido su libertad!

Eh, sí, demasiado fácil 

culpar a las palabras

cuando no tienen sentido.

No pueden ayudarte,

son sucesiones de letras,

escritas o habladas,

palomas mensajeras,

heridas en la ruta

que conduce a la libertad.

C.B. 

Kiedy słowa nie chcą wyjść,

to nie ich wina.

Co wiedzą 

o myślach, które utknęły

wewnątrz klatki piersiowej?

I o obrazach, które pozostają,

czekających na swoją kolej?

Dusze skulone 

w ciemnościach nocy,

straciły swą wolność!

Eh, tak, zbyt łatwo 

Obwiniać słowa

gdy nie mają żadnego znaczenia.

Nie mogą ci pomóc,

są kolejnymi literami,

pisanych lub mówionych,

gołębie pocztowe,

rannymi na trasie

która prowadzi do wolności.

C.B.

Respiro di nostalgia - Breath of nostalgia

Breath of tender distance,

fill my days

with nostalgia.

I associate everything

to the thought I have of you,

incomplete is the beauty,

orphaned the happiness.

Yet all this sad 

and joyful alternation

would not exist,

if I did not have you.

So, strolling along, 

I see you again in a rose 

that blooms in my heart

and will never leave me again. 

Cristiano Bartolomei 

Respiro di tenera lontananza,

riempi i miei giorni

di nostalgia.

Associo ogni cosa

al pensiero che ho di te,

incompleta è la bellezza,

orfana la felicità.

Eppure tutta questa triste 

e gioiosa alternanza

non esisterebbe,

se non avessi te.

Così, passeggiando, 

ti rivedo in una rosa 

che fiorisce nel mio cuore

e mai più mi lascerà.

C.B. 

Aliento de tierna lejanía

llena mis días

con nostalgia.

Todo lo asocio

al pensamiento que tengo de ti,

incompleta es la belleza,

huérfana es la felicidad.

Sin embargo, toda esta triste 

y alegre alternancia

no existiría

si no te tuviera a ti.

Así, paseando, 

te vuelvo a ver en una rosa 

que florece en mi corazón

y nunca más me abandonará.

C.B. 

Oddech delikatnego oddalenia

wypełnia moje dni

nostalgią.

Wszystko kojarzy mi się

z myślą o tobie,

niekompletne to piękno,

osierocone jest szczęście.

Jednak cała ta smutna 

i radosna naprzemienność

nie istniałaby

gdybym nie miał ciebie.

Więc, przechadzając się, 

widzę cię znów w róży 

która kwitnie w moim sercu

i już nigdy mnie nie opuści.

C.B.